Memory
Neem alvast een kijkje
Sylvia (Jessica Chastain), is een alcoholiste die al dertien jaar van de drank afgebleven is. Zij en haar tienerdochter Anna, wonen in een ruim, zonovergoten appartement in Brooklyn. De deur van hun appartement heeft meerdere sloten. Elke keer dat Sylvia thuiskomt maakt ze secuur de sloten vast en schakelt ze het alarm in. Ze is hyper waakzaam over Anna’s gedrag en verbiedt de tiener om in de buurt van alcohol of jongens te komen.
Op een avond wonen Sylvia en haar zus, Olivia, een reünie van hun …
Sylvia (Jessica Chastain), is een alcoholiste die al dertien jaar van de drank afgebleven is. Zij en haar tienerdochter Anna, wonen in een ruim, zonovergoten appartement in Brooklyn. De deur van hun appartement heeft meerdere sloten. Elke keer dat Sylvia thuiskomt maakt ze secuur de sloten vast en schakelt ze het alarm in. Ze is hyper waakzaam over Anna’s gedrag en verbiedt de tiener om in de buurt van alcohol of jongens te komen.
Op een avond wonen Sylvia en haar zus, Olivia, een reünie van hun middelbare school bij. Sylvia oogt zichtbaar ongemakkelijk. Wanneer een man - Saul (Peter Sarsgaard) - haar benadert, stormt Sylvia naar buiten. Hij volgt haar de metro in en tot helemaal aan de voordeur van haar gebouw, waar hij voor het raam blijft staan, zelfs als het begint te gieten. De volgende ochtend vindt Sylvia hem rillend, nat en nauwelijks reagerend, op de grond zittend voor haar huis. Het blijkt dat Saul beginnende dementie heeft en onder toezicht staat van zijn broer Isaac, bij wie hij inwoont.
Omdat de ontmoeting met Saul voor Sylvia traumatisch was neemt ze Saul mee naar een park om te vragen waarom hij haar volgde. Saul zegt dat hij het niet weet en zich niet kan herinneren dat hij haar eerder heeft ontmoet, wat haar verder van streek maakt. Sylvia vertelt Saul dat op de middelbare school enkele van hun klasgenoten haar dronken voerden en seksueel misbruikten. Sylvia beschuldigt Saul ervan dat hij deelnam, maar hij houdt vol dat hij zich dat niet herinnert.
Langzaamaan ontstaat er een relatie tussen deze twee gemankeerde mensen die allebei niet meer weten hoe ze nog precies op hun geheugen kunnen vertrouwen. Sylvia’s zus weet Sylvia te overtuigen dat het onmogelijk was dat Saul een van haar belagers op school was, omdat hij toen nog niet op hun school zat. Sylvia’s nieuwe openheid over wat er destijds gebeurd is heeft verstrekkende gevolgen binnen haar familie. Sylvia gaat zich oprecht op haar gemak voelen bij Saul, die ze minder bedreigend vindt dan andere mannen. Andersom raakt Saul erg op Sylvia gesteld. Saul’s broer is daar niet blij mee, wat tot problemen leidt aan zijn kant van de familie.
Er zijn de afgelopen jaren meerdere films over dementie geweest waarin de personages vaak in de laatste stadia van de ziekte te zien waren, wanneer het verdriet duidelijk is en de tol van dementie wordt gezien door de ogen van de getroffen familieleden. Maar in Memory is Saul nog niet op dat punt. Hij ‘is’ er nog en heeft nog steeds keuzevrijheid. Hij hunkert nog steeds naar liefde en genegenheid. Het gaat erom hoe hij zijn afglijdende realiteit vastgrijpt. Er rijzen vragen over toestemming en autonomie. Hoe respecteren we de wensen van iemand die op een dag niet in staat zal zijn om zijn eisen onder woorden te brengen? Wat is het moment waarop iemand ophoudt zijn ervaringen te internaliseren zoals we bij Sylvia zien.
Memory heeft geen directe antwoorden op die vragen. Maar de film laat zien dat zelfs als een mensen beschadigd zijn, ze nog steeds recht hebben op het ontvangen van het soort steun dat niet kleineert, maar hen behandelt met een waardigheid die verder gaat dan hun trauma. Dit inzichtelijk maken was de intentie van regisseur Franco, naast te laten zien dat gedrag vaak geworteld is in gebeurtenissen die alleen in het geheugen bestaan.