El Eco
Neem alvast een kijkje
El Eco, oftewel De Echo, is de naam van een klein plattelandsdorpje in de Mexicaanse staat Puebla. De Mexicaans-Salvadoraanse documentairemaakster Tatiana Huez heeft hier achttien maanden gefilmd, waarbij ze het leven van de nauw op elkaar betrokken boerenfamilies observeert. Ieders welzijn hangt daarbinnen af van dezelfde onvoorspelbare elementen. Het is een bestaan waarvan het ritme gedicteerd wordt door de grillen van de natuur. Van stortregens die de aarde doen zompen, of verzengende droogte die dezelfde grond strak trekt als een huis vol kloven.
Terwijl de kinderen (vooral de meisjes) al op jonge leeftij…
El Eco, oftewel De Echo, is de naam van een klein plattelandsdorpje in de Mexicaanse staat Puebla. De Mexicaans-Salvadoraanse documentairemaakster Tatiana Huez heeft hier achttien maanden gefilmd, waarbij ze het leven van de nauw op elkaar betrokken boerenfamilies observeert. Ieders welzijn hangt daarbinnen af van dezelfde onvoorspelbare elementen. Het is een bestaan waarvan het ritme gedicteerd wordt door de grillen van de natuur. Van stortregens die de aarde doen zompen, of verzengende droogte die dezelfde grond strak trekt als een huis vol kloven.
Terwijl de kinderen (vooral de meisjes) al op jonge leeftijd leren op het land te werken en het huishouden te doen, verliest de oudste generatie juist weer langzaam haar vaardigheden. “Nu ben ik nutteloos", zucht oma. Het leven van kinderen is een echo van dat van hun ouders, generaties lang herhaald op hetzelfde land, totdat wellicht iemand de moed heeft het patroon te doorbreken.
Het tienermeisje Montse zou dat wel willen. Ze droomt van een ander leven in de stad, maar elke nieuwe verantwoordelijkheid die Montse krijgt gumt een stukje van haar verbeelding uit. Er komt een moment dat wolken geen hondenkoppen of draken meer zijn, maar gewoon wolken. Dat schaduwen geen vliegende vogels meer voorstellen, maar gewoon schaduwen zijn. Alles valt langzamerhand weg van wat het kunnen zijn in de in de sleur van het dagelijkse bestaan.
De toekomst is geen blanco vel voor deze kinderen, hun rollen zijn vooraf en langs genderlijnen uitgetekend. Huezo laat in het midden of dit wenselijk is of niet. De kijker mag dit voor zichzelf bepalen. Ze levert een onwaarschijnlijk mooi gefilmd, klein meesterwerk af, met prachtig camerawerk van Ernesto Pardo. Niet voor niets werd de film dan ook een publiekslieveling op IDFA en bekroond met zowel Beste Documentaire als Beste Regie op het filmfestival van Berlijn.