The Royal Hotel
Neem alvast een kijkje
De Amerikaanse Hanna en Liv snakken naar avontuur en gaan backpacken in Australië. Op een gegeven moment raakt hun geld op en zien ze zich gedwongen om te gaan werken. Hun enige optie is om barmeid te worden in een pub in een afgelegen mijnstadje. Deze pub, The Royal Hotel, wordt gerund door dronken pub-baas Billy (Hugo Weaving) en heeft als klandizie veel ongeremde, hitsige locals. Er is geen wifi en geen betrouwbaar vervoer. De meiden slapen boven de pub. Alle ingrediënten voor een horror zijn aanwezig, maar de horror spitst zich vooral toe op hoe Hanna en Liv hun situatie beleven.
Al gauw raken ze verwikkeld in misbruik…
De Amerikaanse Hanna en Liv snakken naar avontuur en gaan backpacken in Australië. Op een gegeven moment raakt hun geld op en zien ze zich gedwongen om te gaan werken. Hun enige optie is om barmeid te worden in een pub in een afgelegen mijnstadje. Deze pub, The Royal Hotel, wordt gerund door dronken pub-baas Billy (Hugo Weaving) en heeft als klandizie veel ongeremde, hitsige locals. Er is geen wifi en geen betrouwbaar vervoer. De meiden slapen boven de pub. Alle ingrediënten voor een horror zijn aanwezig, maar de horror spitst zich vooral toe op hoe Hanna en Liv hun situatie beleven.
Al gauw raken ze verwikkeld in misbruik op de werkplek en het soort intimidatie dat zich vermomt als onschuldig plezier. Ongemak als de twee vrouwen verplicht glimlachen om vrouwonvriendelijk gebrul en geforceerd leuk doen met hun onplezierige clientèle, een vermoeiende stoet mannen die vragen meer te laten zien, als een noodzakelijk hulpmiddel om te overleven. Hanna vraagt zich af “waarom ben ik hier, is dit mijn schuld, wat moet ik doen, wat ben ik iemand verschuldigd, hoe kom ik veilig weg?”.
Net als in haar speelfilmdebuut, The Assistant (2019), neemt regisseur Kitty Green het publiek mee in de subtiele, authentieke ervaringen van alledaagse terreur die jonge vrouwen voelen als ze niet in hun element zijn.
De film is geïnspireerd door de documentaire Hotel Coolgardie van Pete Gleeson uit 2016. Gleeson onderzoekt hierin wat er gebeurt als twee Finse backpackers van in de twintig, in een kleine West-Australische stadje belanden, in de pub gaan werken en erboven moeten wonen. De jonge vrouwen ervaren de ‘Australische cultuur’, dat is zeker. Alleen niet, zoals ze zeggen, het soort dat ze in de brochure zetten:
"Elke dag kregen we te horen dat we dom waren, dumb as a horse. Dat we lekker vers vlees waren…. Het voelde alsof we werden geobjectiveerd”. Op de vraag aan een van de vrouwen of ze spijt heeft van haar tijd in Coolgardie, antwoordde ze: "Oh ja, ja. Ik zal nooit meer gaan backpacken. Nooit, nooit, nooit, nooit meer. Ik kan er nog steeds niet zonder walging op terugkijken".